အထီးက်န္တဲ့ သစ္ပင္

မူရင္း.. Bulgaria စာေရးဆရာ Ailin Bilin (၁၈၇၇-၁၉၄၉)

စာေရးဆရာ Ailin Bilinဟာ ခ်မ္းသာတဲ့ လယ္သမား မိသားစုက ေပါက္ဖြားခဲ့တယ္။ ေက်းလက္ေတာရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ေက်းလက္ လူေနမႈအေၾကာင္းေတြ အေရးမ်ားတဲ့ သူ႔၀တၳဳတိုေတြေၾကာင့္ နာမည္ရလာခဲ့တယ္။ ပထမ ကမာၻစစ္ မတိုင္မီေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္နဲ႔ ၀တၳဳလတ္တစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ လူသိပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။ ဒီ၀တၳဳႏွစ္ပုဒ္လံုးက ၉၀ႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္း လယ္သမားဘ၀ကို အေျခခံထားတဲ့ ၀တၳဳျဖစ္တယ္။ ပထမစစ္ျဖစ္ေတာ့ စစ္ထဲ၀င္ျပီး စစ္တပ္သတင္းေထာက္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။

အထီးက်န္တဲ့ သစ္ပင္

ေတာအုပ္ထဲက မ်ဳိးေစ့ေလးႏွစ္ေစ့က ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလနီၾကမ္းေနာက္ လြင့္ေမွ်ာလိုက္ပါခဲ့ရတယ္။ ေလနီၾကမ္းက မ်ဳိးေစ့ႏွစ္ေစ့ကို လယ္ေတာ ျမက္ရိုင္းျပင္မွာ တစ္ေနရာစီ ခ်ခဲ့လိုက္တယ္။ မိုးေရက မ်ဳိးေစ့ကို စြတ္စုိေစျပီး ေျမၾကီးထဲ နစ္ျမဳပ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ကို ေနေရာင္ျခည္က ေႏြးေထြးတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လယ္ေတာထဲမွာ သစ္ပင္ေလးႏွစ္ပင္ ေပါက္လာခဲ့တယ္။
စစျခင္းမွာေတာ့ ပ်ဳိးပင္ေတြက ေသးေသးေလး။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုက ေျမျပင္နဲ႔ ေ၀းေအာင္ သူတို႔ကို ျမင့္ျမင့္ေလး ဆဲြဆန္႔လိုက္ၾကတယ္။ အေ၀းဆံုး ေနရာကို သူတို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လို႔ရျပီ။ သူတို႔ခ်င္းလည္း လွမ္းၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါျပီ။

လယ္ေတာ ေျမရိုင္းက တေမွ်ာ္တေခၚ က်ယ္ျပန္႔တယ္။ တစ္ပင္နဲ႔တစ္ပင္ အတန္ငယ္ လွမ္းတဲ့ ဒီသစ္ပင္ ႏွစ္ပင္ကလဲြလို႔ ဟိုး အေ၀း ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း အနားသတ္အထိ အျခားသစ္ပင္ေတြကို မေတြ႔ရဘူး။ ပံုသ႑ာန္တူ ဒီသစ္ႏွစ္ပင္သာ ျပန္႔ျဖဴးတဲ့ ဒီလယ္ေတာထဲမွာ မတ္မတ္ရပ္လို႔ေနတယ္။ တေမွ်ာ္တေခၚ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေျမရိုင္းကို တိုင္းတာတဲ့ အခ်ဳိးမက်တဲ့ ေပတံလို သစ္ကိုင္းေတြက တစ္ကိုင္းေပၚ တစ္ကိုင္း ယွက္သန္းလို႔ေနတယ္။

အေ၀းကေန သူတို႔အခ်င္းခ်င္း လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ လြမ္းေဆြးၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း တိမ္းညႊတ္ၾကတယ္။ ရွင္သန္ဖို႔ အင္အားတစ္ခုက ေႏြဦးနဲ႔အတူ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေရာက္လို႔လာတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ခႏၶာထဲ လံုေလာက္တဲ့ ေရေတြ အဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ေနျပီဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ထာ၀စဥ္ ခုိေအာင္းေနတဲ့၊ ထာ၀ရ ခဲြခြာခဲ့ရတဲ့ မိခင္ေတာအုပ္ကို သူတို႔ ျပန္လည္တမ္းတ သတိရေနမိတတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ သူတို႔ကိုယ္ေပၚက သစ္ကိုင္းကို လႈပ္ရမ္းျပီး အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္မႈေတြ ျပဳၾကတယ္။ တကယ္လို႔ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္တစ္ေလကမ်ား ဒီတစ္ပင္ကေန ဟိုတစ္ပင္ကို ကူးေျပာင္းနားၾကရင္ သူတို႔ဟာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ပင္စည္ကို အစြမ္းကုန္ ေထာင္မတ္ထားတတ္ၾကတယ္။

ေလျပင္းမုန္တိုင္း က်ျပီဆိုရင္ သူတို႔ဟာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ကိုယ္ကို ဘယ္ညာ ယိမ္းခါေနတတ္တယ္။ သစ္ကိုင္းေတြ က်ဳိးသြားရင္ နာနာက်င္က်င္ ညည္းညဴျပီး အခ်င္းခ်င္း ေပြ႔ဖက္ အားေပးႏိုင္ေအာင္၊ တစ္ပင္အနား တစ္ပင္သြားႏိုင္ေအာင္ ေျမၾကီးထဲကေန သူတို႔ အလြတ္ရုန္းခ်င္ၾကတယ္။

ညဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း မျမင္ႏိုင္ေအာင္ အေမွာင္ထဲမွာ သူတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း မျမင္ၾကရင္ သူတို႔ကိုယ္မွာ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ ကပ္ညႇိေနသလားလို႔ ထင္ရေအာင္ နာက်င္ေနၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေန႔အလင္းေရာင္ေတြ ျမန္ျမန္ေရာက္လာပါေစလို႔ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ျပီး သူတို႔ ေတာင္းဆုျပဳၾကတယ္။

မုဆိုးနဲ႔ အလုပ္သမားအခ်ဳိ႔ တစ္ျခားသစ္ပင္ရဲ႔ အရိပ္မွာ နားခိုၾကျပီဆိုရင္ က်န္တစ္ပင္က အထီးက်န္တဲ့ ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းတဲ့အေၾကာင္း၊ ခ်စ္သူခင္သူ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းကြာေနရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ ရွည္လွ်ားလွတဲ့အေၾကာင္း၊ အဓိပၸါယ္မဲ့ေၾကာင္း စတာေတြကို ညည္းတြားေနတတ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ဆႏၵေတြက ေျဖရွင္းခြင့္ မရတဲ့ ဘ၀မွာ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကရတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခြင့္မရတဲ့ ဘ၀မွာ ပ်က္ဆီးကုန္ၾကရတယ္။ အျပန္အလွန္ ႏွစ္သိမ့္ခြင့္ မရတဲ့ဘ၀၊ အခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႔ျပီး အၾကင္နာ ေမတၱာေတြ ေပးဆပ္ခြင့္ မရတဲ့ဘ၀ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာက်င္ခံစားရ ခက္သလဲေနာ္။


ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္ပါတယ္။

Print this post