မူရင္း.... ဟန္ေဂရီ (Hungary) စာေရးဆရာ Mór Jókai (၁၈၂၅-၁၉၀၄)
အလယ္အလတ္တန္းစား ေရွ႔ေန မိသားစုမွ ေမြးဖြားခဲ့။ ၁၈၄၈ခုႏွစ္ မတ္လ ပုန္ကန္မႈတြင္ ပါ၀င္ခဲ့။ အေရးနိမ့္ေသာ္ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဘ၀ကို စြန္႔လြတ္ျပီး စာေပေလာကထဲ ၀င္ခဲ့။ ဘက္စံု စာေရးဆရာျဖစ္ျပီး ၀တၳဳေပါင္း ၁၁၀ အုပ္ ေရးသားခဲ့။ ရုိမန္တစ္ဆန္ေသာ အခ်စ္၀တၳဳမ်ားျဖင့္ နာမည္ရခဲ့ေသာ္လည္း အလယ္အလတ္ႏွင့္ ေအာက္လႊာ လူတန္းစားမ်ား၏ လူေနမႈဘ၀မ်ား၌သာ သူ၏ ကေလာင္မင္စက္ကုိ ပိုသံုးခဲ့။
ကိုးေယာက္ထဲက ဘယ္တစ္ေယာက္ကို ေရြးမလဲ
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔မွာ ဂြ်န္ဆင္လို႔ေခၚတဲ့ ဆင္းရဲသား ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား တစ္ေယာက္ေနတယ္။ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က ဘယ္ေတာ့မွ ေငြေၾကးမခ်မ္းသာခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းက တစ္ႏွစ္ကို ကေလးတစ္ေယာက္ႏႈန္း တိုးေနလို႔ျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြက က်န္းက်န္းမာမာ၊ ၀၀ျဖိဳးျဖိဳးေတြ မိန္းမဆံုးေတာ့ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ဟာ ကေလးကုိးေယာက္နဲ႔အတူ ဒီေလာကမွာ ေယာင္လည္လည္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ အတြက္ ဒါဟာ လံုး၀မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥပဲ ....!
“အရွင္... ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ဘုရားသခင္ ... ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အရွင္ ဘာေတြမ်ား စြန္႔က်ဲခဲ့သလဲ”
ကေလးကိုးေယာက္ ရွင္သန္ၾကီးထြားဖို႔အတြက္ ညသန္းေခါင္ယံထိ ဖိနပ္ဆိုင္က ေခြးေျခပုမွာ ထိုင္ျပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ ဒီတစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့သိပ္ေနတုန္း ဟိုတစ္ေယာက္က လန္႔ႏုိးလို႔ ျပန္အိပ္ခိုင္းရတဲ့ ညေတြဆိုရင္ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ရာမွာ လက္ရာေသသပ္တယ္ဆိုတဲ့ ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဆရာၾကီးကေတာင္ သက္ျပင္းေတြ အခါခါ ခ်ေနမိတတ္တယ္။ ကိုးေယာက္..! သူတို႔ကိုးေယာက္...! ကိုးေယာက္တိတိ...! ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုးေယာက္စလံုး ကိုယ္အဂၤါ မခြ်တ္မယြင္း၊ ရုပ္ရည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္၊ ေတာင္းတင့္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ စာရိတၱေကာင္းမြန္ျပီး စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ၾကလို႔ ဒါဟာ ညည္းတြားစရာအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆး၀ါးေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရတဲ့ လူနဲ႔စာရင္ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးကို ကိုးပိုင္းပိုင္းျပီး ေ၀မွ်စားရတာက သာျပီးေကာင္းပါတယ္။ အိမ္လယ္မွာ အေခါင္းတစ္လံုး တည္ထားရတာထက္ အခန္းေသးထဲမွာ ကုတင္ကိုးခုကို တန္းစီျပီး ခ်ထားရတာက ပိုေကာင္းပါတယ္။ မိဘတိုင္းရဲ႕ ဒီလိုေသာကမ်ဳိးကို ဘုရားသခင္က ေမာင္းထုတ္ေပးႏိုင္ပါေစ။ အကယ္၍ မျဖစ္မေန ေသဆံုးေပးရမယ္ဆိုရင္ ႐ွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ပါ။
ဒါေပမဲ့ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ရဲ႕ကေလးေတြက ဖ်ားနာေသဆံုးမဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ နည္းနည္းမွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္က အရာအားလံုးကို စီစဥ္ျပီးသား သူတို႔ ကိုးေယာက္လံုး ေလာကၾကီးက မစြန္႔ခြာရဘဲ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ရွင္သန္ၾကီးထြားဖို႔ စီစဥ္ျပီးသားပါ။ မိုးပဲရြာရြာ၊ ႏွင္းပဲက်က် သူတို႔ မမႈခဲ့ဘူး။ မာတာတာ ေပါင္မုန္႔တံုးေတြ စားေနရပါေစ သူတို႔အဖို႔ နစ္နာတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။
ခရစၥမတ္ရဲ႕ ညတစ္ညမွာ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ အသင့္စားႏိုင္တဲ့ မုန္႔ဂ်ဳိးတစ္ခ်ဳိ႔နဲ႔ ေငြအနည္းငယ္ကို သူယူေဆာင္လာတယ္။ အဲဒီေငြက သူ႔လုပ္ငန္း ဆက္လည္ပတ္ဖို႔နဲ႔ သူ႔မိသားစုအတြက္ လံုေလာက္ရံုေလးတင္ပါ။ အိမ္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာတဲ့ လမ္းတစ္ေနရာမွာ ေရႊေရာင္၊ ေငြေရာင္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ပံုေတာ္နဲ႔ ခ်ဳိခ်ဥ္ရုပ္ေတြ ခင္းက်င္းထားတဲ့ ဆုိင္ကို သူေတြ႔လိုက္မိတယ္။ လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ဒီလိုခင္းက်င္းထားတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြရွိျပီး လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့ ကေလးေတြကိုမွ သူတို႔က ေရာင္းေပးေလ့ရွိတယ္။ ပစၥည္းမေရာင္းခင္ အေရာင္းသမေတြက လိမၼာတဲ့ ကေလးအတြက္လားလို႔ အရင္ေမးျပီးမွ ေရာင္းေပးတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဘယ္ပစၥည္းကိုမဆို ကေလးဆိုးေတြအတြက္ မျဖစ္ေစခ်င္ၾကဘူး။ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ ဘာ၀ယ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးကိုးေယာက္စလံုးကို ၀ယ္ေပးဖို႔လဲ မတတ္ႏိုင္၊ တစ္ေယာက္တည္းကို ၀ယ္ေပးျပန္ေတာ့ က်န္တဲ့ကေလးေတြက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကေတာ့မယ္။ သူတို႔ကို တစ္ျခားလက္ေဆာင္ပဲ ေပးေတာ့မယ္။ ဒီလက္ေဆာင္က လွလည္းလွ၊ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသလို အလြယ္တကူလည္း မပ်က္ဆီးတတ္ဘူး။ ကေလးတိုင္း ႏွစ္သက္မွာျဖစ္ျပီး အခ်င္းခ်င္းလည္း လုယူလို႔ မရႏိုင္ဘူး။
“ေ၀း.. ကေလးတို႔ေရ.. တစ္.. ႏွစ္... သံုး...ေလး မင္းတို႔ဘယ္မွာလဲေဟ့” အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မစ္စတာဂြ်န္ဆင္က အိမ္ထဲကို လွမ္းျပီး ေအာ္ေမးလိုက္တယ္။
“ဒီေန႔ဟာ ခရစၥမတ္ေန႔ဆိုတာ သိၾကရဲ႕လား.. ဒီေန႔ဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔၊ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ... ဒီည ဘာမွမလုပ္ဘဲ ငါတို႔တမိသားစုလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၀ိုင္းဖဲြ႔ၾကရေအာင္” ကေလးေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္လံုးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္မတတ္ ဒီည သူတို႔အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။
“ေနဦး.. ေနဦး.... မင္းတို႔အားလံုးကို ေဖေဖတတ္တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သင္ေပးမယ္။ ဒီသီခ်င္းက နား၀င္ခ်ဳိတဲ့ ဓမၼေတးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ဒီေန႔အထိ ေဖေဖ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တယ္။ မင္းတို႔အားလံုးအတြက္ ေဖေဖ့ရဲ႕ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္လို႔ မွတ္ယူၾကေပါ့”
ကေလးေတြက သူ႔ ဒူးေပၚ ကုတ္တက္ျပီး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားၾကတယ္။ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းကိုဆုိဖို႔ သူထိုင္ေနတဲ့ ကုလားထိုင္ကိုေတာင္ တြန္းလွဲပစ္မတတ္ သူ႔ကို ၀ိုင္းဖက္ထားၾကတယ္။
“အားလံုး လိမၼာစမ္းပါ... ငယ္စဥ္ၾကီးလိုက္ အရင္ဆံုး တန္းစီလိုက္ၾက” ပုေလြတံရဲ႕ အေပါက္လိုပဲ သူတို႔ကို အရင္တန္းစီေပးလိုက္တယ္။ အငယ္ဆံုး ကေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္က သူ႔ဒူးကို ဖက္လို႔၊ တစ္ေယာက္က သူပုခံုးကို ဖက္လို႔...
“အသံမထြက္ၾကနဲ႔ေတာ့... ေဖေဖ တစ္ခြန္းဆိုရင္ မင္းတုိ႔က ေနာက္ကေန တစ္ခြန္းလိုက္ဆုိၾက”
ဒီလိုနဲ႔ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က သူ႔ကိုယ္သူ သမားေကာင္းတစ္ေယာက္ ပံုစံနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ ဦးထုပ္ကို အရင္ဆံုး ခြ်တ္လိုက္ျပီး သီခ်င္းကို စဆိုေတာ့တယ္။
“နားေထာင္ၾကစမ္း... အိန္ဂ်ယ္လ္ရဲ႕ သံျပိဳင္ေတးသြား.... ”
အၾကီးေကာင္ေတြက တစ္ခါဆိုျပတာနဲ႔ တတ္သြားေပမဲ့ အငယ္ေကာင္ေတြကိုေတာ့ ဦးေႏွာက္နည္းနည္း ေျခာက္ရတယ္။ သံစဥ္ေတြ မွားဆိုသလို လက္ခုပ္တီးတာလည္း မညီဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုး ဆိုတတ္သြားတယ္။ သူတို႔ကိုးေယာက္ သံျပိဳင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံက ၾကားရသူအဖို႔ နား၀င္ပီယံျဖစ္တယ္။ ဒီသီခ်င္းက အထိမ္းအမွတ္ညေတြမွာ အိန္ဂ်ယ္လ္ေတြဆိုတဲ့ သီခ်င္းျဖစ္တယ္။ ဒီခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးကိုးေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေတးသံေတြေၾကာင့္ ေကာင္းကင္က အိန္ဂ်ယ္လ္ေတြ အသိအမွတ္ျပဳျပီး ဒီညလည္း ဒီသီခ်င္းကို သူတို႔ဆိုေနၾကမွာပဲ..!
တကယ္လည္း မိုးေပၚက အိန္ဂ်ယ္လ္ေတြက ကေလးေတြရဲ႕ သီခ်င္းသံကို အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေပၚထပ္ အိမ္ရွင္က အဲဒီသီခ်င္းသံေတြကို အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ဘူး။
အေပၚထပ္မွာ ေၾကးရတတ္ လူပ်ဳိၾကီးတစ္ဦး ေနတယ္။ အခန္းကိုးခန္းရွိတဲ့ အေပၚထပ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနတယ္။ ဒီအခန္းမွာ သူထိုင္တယ္။ ဟိုတစ္ခန္းမွာ သူအိပ္တယ္။ တတိယခန္းမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ စတုတၳခန္းမွာ သူထမင္းစားတယ္။ ပဥၥခန္းမွာ သူဘာလုပ္သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။
သူ႔မွာ မိန္းမ မရွိဘူး။ ကေလးလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးေတြရွိတယ္။
အဲဒီညမွာ သူေဌးက ရွစ္ခန္းေျမာက္အခန္းမွာ ထိုင္ျပီး စိတ္ညစ္ေနတယ္။ သူစားတဲ့ အစာတိုင္း ဘာျဖစ္လို႔ အရသာ မရွိရသလဲ..? သတင္းစာက ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္၀င္စားစရာ မေကာင္းတဲ့ သတင္းေတြပဲ ပါေနရသလဲ...? က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အခန္းထဲမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ မြန္းၾကပ္ေနရသလဲ...? ေပ်ာ့အိေနတဲ့ ေမြ႔ရာေပၚမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ရတာလဲ... ? အဲဒီအခ်ိန္မွာ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ေနတဲ့ ေအာက္ထပ္က ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ သီခ်င္းသံေတြ ျပန္႔လႊင့္လာတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ တိုးတိုးေလးျဖစ္ေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းသံက က်ယ္ေလာင္လာတယ္။
နားမေထာင္မိေအာင္ သူၾကိဳးစားတယ္။ သီခ်င္းသံေတြ ျမန္ျမန္ရပ္သြားမယ္လို႔ သူေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သီခ်င္းသံက တစ္ေက်ာ့ျပီး တစ္ေက်ာ့.. ဆယ္ၾကိမ္ေျမႇာက္မွာေတာ့ သူဆက္ျပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးျငိမ္းလိုက္တယ္။ ညအိပ္၀တ္ အ၀တ္အစားနဲ႔ပဲ ေအာက္ထပ္က မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ရဲ႕ အခန္းထဲ သူ တဟုန္ထိုး ေျပး၀င္လိုက္တယ္။ တံခါးကို သူတြန္းဖြင့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္က ကေလးေတြ ပထမတစ္ပိုဒ္ကို ဆိုျပီးခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က သူထိုင္ေနတဲ့ ေခြးေျခပုကေန ရပ္ျပီး သူေဌးကို အရိုအေသျပဳ ၾကိဳဆိုလိုက္တယ္။
“ခင္ဗ်ားလား.. မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ဆိုတာ” သူေဌးက ေမးတယ္။
“ဟုတ္ပါတယ္ လူၾကီးမင္း။ ဘာမ်ား ခိုင္းေစမလိုလဲ... သားေရဖိနပ္တစ္ရံ ခ်ဳပ္ေပးဖို႔အတြက္လား ခင္ဗ်ား”
“ဒီကိစၥနဲ႔ က်ဳပ္ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းမွာ ကေလးေတြ တျပံဳၾကီးပါလား”
“ဟုတ္ပါတယ္ လူၾကီးမင္း။ ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တျပံဳၾကီးပဲ။ ပါးစပ္ေပါက္ေတြ အမ်ားၾကီး ေကြ်းရပါတယ္”
“သီခ်င္းဆိုေတာ့လည္း ပါးစပ္ေပါက္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒီမွာ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္.. ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ကံေကာင္းေစမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးစားဖို႔ သားတစ္ေယာက္ ေပးလိုက္ပါ။ သူ႔ကို ေက်ာင္းထားေပးမယ္။ ႏိုင္ငံျခား ခရီးေတြ ထြက္လည္ရမယ္။ သူ႔ကို အထက္တန္းစား လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ပ်ဳိးေထာင္မယ္။ ေနာက္ဆို သူ႔မွာ ေငြေၾကးေတြ ရွိလာရင္ တစ္ျခားကေလးေတြကို သူေစာင့္ေရွာက္လို႔ရျပီ”
အဲဒီစကားကို မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ၾကားေတာ့ မ်က္လံုးေတြက ပန္းကန္လံုးေလာက္ ျပဴးက်ယ္သြားတယ္။ ဆင္းရဲသားတစ္ဦးရဲ႔ သားက “အထက္တန္းစား”တစ္ဦး ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ သိပ္ၾကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ဘယ္သူမဆို ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကမွာပဲ။ တကယ္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့လူကို ေပးဖို႔ သူသေဘာတူပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမဲ့ကိစၥပါ။
“အင္း... ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ကို ေရြးေပးပါ”
ဘယ္တစ္ေယာက္ကို ေရြးရင္ ေကာင္းမလဲ... မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ စိတ္ထဲက တြက္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
“အန္ေထာ္နီ.. အင္း.. သူ႔ကို ေရြးလို႔မျဖစ္ဘူး။ သူက ေက်ာင္းသားေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ က်မ္းဆရာ လုပ္မဲ့ေကာင္။ ဒုတိယက သမီး.. ဒီသူေဌးက မိန္းကေလး မယူဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဖရင့္.. သူက ငါ့အလုပ္မွာ ကူညီႏိုင္ျပီ။ သူမရွိရင္ ေရာင္း၀ယ္ရာမွာ အခက္အခဲရွိႏိုင္တယ္”
“သူက ဂြ်န္ဆင္.. သူ႔နာမည္က ငါ့နာမည္နဲ႔ တူတယ္။ ငါမေပးရက္ဘူး။ ေရာ္ပီရဲ႔ ပံုစံ၊ အမႈအရာေတြက သူ႔အေမနဲ႔ တစ္ပံုစံထဲ.. သူ႔ေၾကာင့္ သြားေလသူကို အျမဲသတိရေစတယ္။ သူကို ခ်န္ထားရမယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မိန္းကေလး.. သိပ္စဥ္းစားစရာ မလိုဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဘာလီ.. သူ႔အေမ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ကေလး.. အင္း..သူ႔ကို သူစိမ္းလက္ထဲ အပ္လိုက္ရင္ သနားစရာသူ႔အေမက ဂူထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် လဲေလ်ာင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအငယ္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္က ငယ္လြန္းတယ္.. သူတို႔ကို ထိန္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး... လူၾကီးမင္း”
ကေလးေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း စဥ္းစားေပမဲ့ ေရြးျခယ္ဖို႔အတြက္ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ အၾကံအိုက္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ငယ္စဥ္ၾကီးလိုက္ အရြယ္အတိုင္း စဥ္းစားျပန္တယ္။ ကေလးတိုင္းကို ခ်စ္ေတာ့ ဘယ္တစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ရမွန္း မသိေအာင္ အေျဖက တူညီေနတယ္။
“ဒီလိုလုပ္.. ကေလးတို႔ေရ .. မင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ စဥ္းစားၾကကြာ။ ဘယ္သူက အိမ္ကို ခဲြျပီး သူေဌးသား သြားလုပ္ခ်င္ၾကလဲ..? ျမင္းရထား စီးခ်င္ၾကလဲ...? သြားခ်င္တဲ့လူ ထရပ္လိုက္ပါ” ဒီလိုေျပာျပီး သနားစရာ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က မ်က္ရည္ေတြေတာင္ စီးက်ေတာ့မယ္။ ကေလးေတြအားလံုး သူ႔ေနာက္ကို ေျပးပုန္းၾကတယ္။ သူ႔လက္ကို ၀ိုင္းဆဲြထားၾကတယ္။ သူ႔ေပါင္ကို ဖက္ထားၾကတယ္။ သူ႔ အက်ၤီကို ဆဲြထားၾကတယ္။ သူစိမ္း သူေဌးၾကီးကို ေရွာင္ျပီး သူ႔ကို တင္းတင္း၀ိုင္းဖက္ထားၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုး မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကေလးအားလံုးကို တင္းတင္းေလး ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြက ကေလးေတြရဲ႔ ေခါင္းေပၚ တစ္စက္ခ်င္း က်လာတယ္။ ကေလးေတြလည္း သူနဲ႔အတူ လိုက္ငိုၾကတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး လူၾကီးမင္း... ဘယ္လိုမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက တစ္ျခားအရာကို ေတာင္းပါ။ ဒီကေလးေတြက ဘုရားသခင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးတဲ့ ဆုလဒ္ေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တစ္ေယာက္ေလ်ာ့သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး”
သူေဌးက ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြ သီခ်င္းဆက္မဆိုဖို႔ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က သေဘာတူရလိမ့္မယ္။ ဒီအတြက္ ဆုေငြ တစ္ေထာင္ ေပးမယ္။ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ရဲ႕ တစ္သက္တစ္ဘ၀မွာ ေငြတစ္ေထာင္ဆိုတာ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ့ အရာပါ။ အခုေတာ့ ဒီေငြ တစ္ေထာင္က သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
သူေဌးက အေပၚထပ္ တက္ျပီး မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ သူ႔အခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္။ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ေငြတစ္ေထာင္ကို ထပ္စစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ စိတ္မခ်စြာနဲ႔ ေသတၱာထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ျပီး ေသာ့ကို အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ႏႈတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားမိတယ္။ ကေလးေတြကလည္း တိတ္ဆိတ္လို႔.. သူတို႔မွာ သီခ်င္းဆိုခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။
အၾကီးေကာင္ေတြက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ျပီး အေပၚထပ္က လူၾကီး ၾကားမွာဆိုးလို႔ အငယ္ေတြကို အသံလံုး၀ မထြက္ဖို႔၊ သီခ်င္းလံုး၀ မဆိုဖို႔ သတိေပးတယ္။
မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ကိုယ္တိုင္လည္း အသံမထြက္ဘဲ အခန္းထဲမွာပဲ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ သူ႔မိန္းမ အခ်စ္ဆံုး သားငယ္က သီခ်င္းစာသားေတြ သူေမ့သြားလို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဆိုျပဖို႔ ေတာင္းဆိုေတာ့ မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က စိတ္တိုတိုနဲ႔ သူ႔ကို တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္တယ္။
“မဆိုရဘူး....”
အဲဒီေနာက္ မ်က္ႏွာေက်ာတင္းတင္းနဲ႔ ေခြးေျခပုေပၚထိုင္ျပီး ဖိနပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ သားေရကို တူနဲ႔ တအားထုေတာ့တယ္။ ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ စိတ္ကို ဖိနပ္ခ်ဳပ္တဲ့ထဲ နစ္ထားလိုက္တယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ပါးစပ္က မသိမသာ သီခ်င္းေလး ညည္းေနမိတယ္။
“နားေထာင္ၾကစမ္း... အိန္ဂ်ယ္လ္ရဲ႕ သံျပိဳင္ေတးသြား.... ”
မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္က သတိလက္လြတ္ ညည္းမိတဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ကုိ ရိုက္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ေဒါသတၾကီး တူကို ပစ္ခ်ျပီး ထိုင္ေနတဲ့ ေခြးေျခပုကို ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေသတၱာကိုဖြင့္ ေငြတစ္ေထာင္ကို ယူုျပီး အိမ္ေပၚထပ္ကို တဟုန္ထိုး ေျပးတက္သြားေတာ့တယ္။
“လူၾကီးမင္း ခင္ဗ်ား.. ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေငြကို ျပန္ယူပါ။ ဒီေငြေတြကို ကြ်န္ေတာ္ အလိုမရွိဘူး။ သီခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္ ဆိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဆိုရတာဟာ ဒီေငြတစ္ေထာင္ထက္ ပိုအတန္ဖိုးပါတယ္”
ေငြတစ္ေထာင္ကို စားပဲြေပၚတင္ျပီး မစ္စတာ ဂြ်န္ဆင္ဟာ ေအာက္ထပ္က ကိုယ့္အခန္းထဲ ခုန္ပ်ံျပီး ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ကေလးေတြကို ေပြ႔ဖက္နမ္း႐ွဳပ္ျပီး ပုေလြေပါက္လို တန္းစီလိုက္တယ္။ ကေလးေတြရဲ႔ အလယ္က သူ႔ရဲ႕ေခြးေျခပုေပၚ ထိုင္ျပီး သီခ်င္းကို စိတ္ပါလက္ပါ ေအာ္ဆိုလိုက္တယ္။
“နားေထာင္ၾကစမ္း... အိန္ဂ်ယ္လ္ရဲ႕ သံျပိဳင္ေတးသြား.... ”
သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ အိမ္ၾကီး တစ္အိမ္လံုးမွာ သူတို႔ပဲ ရွိေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ ဒီအိမ္ၾကီးရဲ႕ အရွင္သခင္ သူေဌးက တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ အခန္းကိုးခန္းရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေပၚထပ္မွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူ ညည္းတြားေနတယ္။
“ပ်င္းရိဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ဒီေလာကၾကီးမွာ လူတစ္ခ်ဳိ႔က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရသလဲ... ?”
ျပီးပါျပီ။
ဤ၀တၳဳတြင္လည္း ရိုးသားျဖဴစင္ေသာ လူေတြသာ ဘ၀၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခံစားတတ္ေၾကာင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေဖြတတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ၀တၳဳအစမွာပင္္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ဆင္းရဲသား မိသားစု အေၾကာင္းကို ေရးဖဲြ႔ထားသည္။ ဆင္းရဲသား ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားသည္ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားလုပ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကး မခ်မ္းသာခဲ့ေပ။ “ ဘုရားသခင္က တစ္ႏွစ္ကို ကေလးတစ္ေယာက္ တုိးႏႈန္းနည္းျဖင့္ စြန္႔က်ဲခဲ့သည္။ တစ္ခါတရံတြင္ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ျပီး တစ္ခါတရံတြင္ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ကေလးတိုင္းမွာ က်န္းမာသန္စြမ္း ၀ျဖိဳးၾကသည္” ဤစာပုိဒ္က စာဖတ္သူမ်ားကို ကရုဏာသက္ေစသည္။ ဆင္းရဲေသာ္လည္း ဖခင္၏ ေမတၱာရိပ္ေအာက္တြင္ ကေလးတိုင္းက က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကသည္။ ဆင္းရဲေသာ မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ္လည္း ေနအိမ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာျခင္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနခဲ့သည္။ အေပၚထပ္ အိမ္ၾကီးေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ေသာ အိမ္ရွင္သူေဌးမွာ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ျပီး စိတ္ညစ္ေနသည္။ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ္လည္း “ပ်င္းရိဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ဒီေလာကၾကီးမွာ လူတစ္ခ်ဳိ႔က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပီး ငါ့မွေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဆန္ေနရသလဲ.. ?”
ေငြေၾကးျဖင့္ အရာတိုင္းကို ၀ယ္ယူ၍ မရႏိုင္။ ေလာကၾကီးတြင္ ေငြေၾကးျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ၀ယ္ယူ၍ လံုး၀ မရႏိုင္ေပ။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္ပါတယ္။
