ဒီပံုျပင္က တိရိစာၦန္ေတြရဲ႔ အျပဳအမႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လက္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္လို႔ ဖတ္ရပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လက ျဖစ္ပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကက္ျခံက ၾကက္ေပါက္စေတြကို သြားၾကည့္ ခဲ့တယ္။ ဒီၾကက္ေလးေတြ ဥကေပါက္တာ ၁၀ရက္ေတာင္ မရွိေသးပါဘူး။ ကေလးငယ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္သလို ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့ ကုိယ္ခံအားနည္းေနတဲ့ အရြယ္ေတြေပါ့။ ၾကက္အုပ္စုထဲက ခုခံအားနည္းတဲ့ အေကာင္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ တစ္ေနရာမွာ လဲေနတဲ့ ၾကက္ကေလး တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ၾကက္ကေလးက အသက္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ႐ွဴေနပံုရတယ္။ တစ္ျခား အေကာင္ေတြ ကလည္း သူ႔ကိုတင္းနင္းျပီး သြားေနၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ျပီး အရမ္းသနားသြားမိတယ္။ အေကာင္ေသးေပမယ့္ ၾကက္ကေလးေတြဟာ ဥက ေပါက္လာတာနဲ႔ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ၾကိဳးစားၾကရတယ္။ ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းရဲ႔ ရလာဘ္ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ အနင္းခံျပီး ေသရတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီၾကက္ကေလး လဲေနသလဲ၊ ဘာေရာဂါေၾကာင့္လဲ သိခ်င္တာနဲ႔ အသက္ငင္ေနတဲ့ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းက ေျမနီမုန္႔ေတြ ကပ္ထားတဲ့ ဥတစ္လံုးလိုပဲ ဖဲြၾကမ္းေတြနဲ႔ ကပ္လို႔ေနတယ္။ သူ႔မ်က္စိက ဖြင့္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ ျပည္ေတြ တည္ေနျပီး ဖဲြခြံေတြ ကပ္ေနခဲ့တယ္။ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရလို႔ အစာေတြကို သူရွာမစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အင္အားေတြ ဆုတ္ယုတ္ လာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ျခားအေကာင္ေတြ တက္နင္းတာကို ခံလိုက္ရတယ္။
ၾကက္ေတြ အနာေရာဂါ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ေရာဂါ မျပန္႔ႏိုင္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္း ေျမျမဳပ္ပစ္ရတယ္လို႔ အေတြ႔အၾကံဳရွိသူေတြက ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ အသက္လု႐ွဴေနတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ ၾကက္ကေလးကို ကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲမွာပဲ အေႏြးေပးတဲ့ ေလွာင္အိမ္ေလးတစ္ခု လုပ္ျပီး ေမြးထားလိုက္တယ္။ အနာေတြကို သန္႔စင္ ေဆးထည့္ျပီး အစာနည္းနည္း သြပ္ေကြ်းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ကေလးက အခုခ်က္ခ်င္း ေသေတာ့မယ့္ ပံုစံပါပဲ။ “ေတာင့္ထားစမ္းပါ..မင္းကို တစ္ၾကိမ္ေသျပီသားလို႔ ငါမွတ္လိုက္မယ္။ တကယ္လို႔ ဒီတစ္ခါ မင္းရွင္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ မင္းအသက္ကို မင္းပိုင္သြားျပီ။ ငါဘယ္ေတာ့မွာ မင္းကို မသတ္ေတာ့ဘူး” စိတ္ထဲမွာ တိုးတိုးေလး ကြ်န္ေတာ္ ေရရြတ္လိုက္မိတယ္။ တိုက္ဆိုက္တာပဲလား မသိ။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ၾကက္ကေလး ေရထေသာက္တာကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မ်က္စိ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ျမင္လာျပီး ခႏၶာကိုယ္လည္း က်န္းမာလာခဲ့တယ္။ ၾကက္ကေလးကို ၾကည့္ျပီး အစက တြင္းတူး ေျမမျမဳပ္မိခဲ့တာကို ကြ်န္ေတာ္၀မ္းသာမိတယ္။
ၾကက္ကေလးက တျဖည္းျဖည္း က်န္းမာလာျပီး ခႏၶာကိုယ္ ဖြံ႔ျဖိဳးၾကီးထြားလာခ်ိန္မွာ က်န္ၾကက္ကေလး တစ္ခ်ဳိ႕ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ျပီး အေႏြးဓာတ္ေပးထားတဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္စိျပန္ျမင္ျပီး က်န္းမာလာတဲ့ ၾကက္ကေလးက သူလည္း အရင္တုန္းက ဒီလိုေရာဂါျဖစ္ျပီး အသက္လုခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကို ေမ့ျပီး ေနာက္မွ၀င္ လာတဲ့ ၾကက္ကေလးေတြကို သူ႔အစာ၊ သူ႔စားက်က္ကို လုမွာစိုးလို႔ ထိုးဆိတ္ရန္ရွာ ပါေတာ့တယ္။ တေျဖးေျဖးအလင္း ရလာတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ ဖံုးလႊမ္းေနခဲ့တယ္။ ဒါဟာ အသက္ဆက္ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္က်ဳိးပဲလား....
ဒီေလွာင္အိမ္ထဲမွာ သူရွိေနသမွ် တစ္ျခားအေကာင္ေတြ အသက္ရွင္ က်န္းမာလာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သိလို႔ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို ေပးျပီး ေမြးခိုင္းလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဂတိအတိုင္း သူ႔ကိုမသတ္ဖို႔ မိတ္ေဆြကို အတန္တန္ မွာခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီၾကက္ကေလးဟာ ဖြံ႔ျဖိဳးထြားက်ဳိင္းတဲ့ တစ္ျခားအေကာင္ေတြကို အႏိုင္က်င့္တတ္တဲ့ ၾကက္ဖၾကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ မိတ္ေဆြအိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားတိုင္း ျခံထဲမွာ ရင္ကိုစြင့္ျပီး မာနတစ္ခဲြသားနဲ႔ လမ္းေလ်ာက္ေနတဲ့ သူ႔ကိုေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူ႔ကိုျမင္တိုင္း ေသလုေမ်ာပါး အသက္လုခဲ့ဖူးတဲ့ အားေပ်ာ့ခ်ိန္နဲ႔ က်န္းမာလာျပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ ေလာဘတက္ေနတဲ့ သူ႔ကို ႏိုင္းယွဥ္ ၾကည့္မိတယ္။
ဒီလို အေကာင္မ်ဳိးကို အစကတည္းက တြင္းတူးျပီး ျမဳပ္ခဲ့သင့္သလား... ကြ်န္ေတာ္ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ခ်မိပါတယ္။ တိရိစာၦန္က တိရိစာၦန္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ေတြးရင္း.... ေတြးရင္း.... ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူေတြကေရာ.... ဒီေမးခြန္းက ကြ်န္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ ထဲမွာ အခုထက္ထိ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနဆဲပါပဲ။
မိမိအသက္ဆက္ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ျပဳမႈတတ္တဲ့ တိရိစာၦန္ေတြရဲ႔ အျပဳအမႈမွာ လူသားေတြ ျပဳလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္စရိုက္ေတြကို ထင္ဟပ္ေစပါတယ္။ တိရိစာၦန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ဒါဟာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ တစ္ခုပါ။ လူေတြကလည္း သတၱ၀ါတစ္မ်ဳိးပဲေလ....
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment