အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦးဟာ ေတြးေတာႏိုင္တဲ့ အေတြးအေခၚ ရွိတာကလဲြလို႔ တစ္ျခားသူေတြ နဲ႔ ထူးမျခားနားခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ သာမန္မိသားစု၊ သာမန္မိဘ၊ သာမန္ရုပ္ရည္နဲ႔ သာမန္တကၠသုိလ္တစ္ခု မွာ ပညာသင္ၾကားေနခဲ့တယ္။
လြတ္လပ္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀က သူရဲ႔အေတြးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးႏိုင္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ သူရဲ႕အေတြးထဲမွာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ရာဇ၀င္ပံုျပင္ေတြသာ စိုးမိုးေနခဲ့တယ္။ သူ႔ပံုျပင္ထဲမွာ ဂါ၀န္ရွည္၀တ္ထားတဲ့ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ ေကာင္းကင္ျပာေတြ၊ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ ေနာက္ ေမွာ္ဆရာေတြ၊ စုန္းကေ၀ေတြနဲ႔ ထူးျခားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြပါတယ္။ သူစိတ္ကူးရတဲ့ ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းေတြကို မပ်င္းမရိ စာအုပ္ထဲမွာ အျမဲခ်ေရးခဲ့တယ္။
တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူဟာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ခဲ့တယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ အျပဳအမႈနဲ႔ အေျပာအဆိုေတြဟာ သူ႔စိတ္ကူးပံုျပင္ထဲက ဇာတ္လိုက္အတိုင္းပဲ။ ေကာင္ေလးကို သူအရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ သူ႔ကို တေျဖးေျဖး စိတ္ပ်က္လာခဲ့တယ္။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ အေတြးစိတ္ကူးထဲ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာတတ္တဲ့ ပံုျပင္ေတြကို ေကာင္ေလးကို စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ရာဇ၀င္ပံုျပင္ေတြကို ေကာင္ေလးက မခံစားတတ္ခဲ့ဘူး။ “အသက္က ၂၃ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီ။ ဒါေပမဲ့ နင့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြက ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ” လို႔ ေျပာျပီး ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ပစ္သြားခဲ့တယ္။
အသည္းကဲြတဲ့ ေ၀ဒနာက သူ႔ကို ေတြးျခင္း ေရးျခင္းမွာ ရပ္တန္႔မေနေစခဲ့ဘူး။ အသက္ ၂၅ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ သူလက္ရွိ ေနထိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေျပာင္းဖို႔ သူစိတ္ကူးရခဲ့တယ္။ အဲလိုနဲ႔ စိတ္ကူးေရာင္စံုေတြ ျခယ္သထားတဲ့ ေပၚတူဂီကို သူေျပာင္းေရြ႕လာခဲ့တယ္။ ေပၚတူဂီမွာ အဂၤလိပ္ဆရာမအျဖစ္ အသက္ေမြးေက်ာင္း ရင္း စာေတြကို ဆက္လက္ေရးသားခဲ့တယ္။
ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့ သတင္းေထာက္တစ္ဦးဟာ သူ႔ဘ၀ထဲကို အလွ်င္အျမန္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးႏိုင္တဲ့ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ သတင္းေထာက္ကို သူခ်စ္မိျပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ကူးအေတြးက သတင္းေထာက္ကို စိတ္ပ်က္ေစျပန္တယ္။ သတင္းေထာက္က တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေဖာက္ျပန္လာတယ္။ မၾကာပါဘူး... သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သတင္းေထာက္ဟာ သူ႔ကို ထားသြားခဲ့ျပန္တယ္။
ဘ၀ရဲ႕ အခါးသက္ဆံုး အခ်ိန္ကို သူၾကံဳေတြ႔ေနရတယ္။ ကြာရွင္းျပီး မၾကာဘူး၊ ဆရာမအျဖစ္က ရပ္စဲျခင္းကို ခံရျပန္တယ္။ ေပၚတူဂီမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ သူဟာ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ အစိုးရေထာက္ပံေၾကးနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေပးကမ္းမႈေတြနဲ႔ သူအသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရးသားျခင္းနဲ႔ ေတြးေတာျခင္းကို သူမရပ္ခဲ့ဘူး။ သူေတြးေတာမိတဲ့ ရာဇ၀င္ပံုျပင္ေတြကို သမီးတစ္ဦးကိုသာ ေျပာျပျပီး သူေက်နပ္ေနခဲ့ရတယ္။
တစ္ခါက အဂၤလန္ ေျမေအာက္ရထားဘူတာမွာ ေအးစက္ေနတဲ့ ခံုေပၚထိုင္ျပီး ရထားအလာကို သူေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အေတြးထဲက အလင္းတန္းတစ္ခ်ဳိ႔ ျဖိဳးခနဲ႔ ေျဖာက္ခနဲ႔ ျဖတ္စီးသြား ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အဲဒီအေတြးေတြကို သူခ်ေရးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ရွည္လၾကာ ေတြးေတာခဲ့တဲ့ အေတြးေတြကို သူရပ္တန္႔လို႔ မရခဲ့ေတာ့ဘူး။ သူ႔ေရးတဲ့ ရာဇာ၀င္ ဇာတ္လမ္းရွည္ကို “ဟာရီေပၚတာ (Harry Potter)”လို႔ အမည္ေပးလိုက္တယ္။ အခုလက္ရွိ လူေနမႈေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အပ္စပ္လို႔ မရတဲ့ ဒီစာအုပ္ကို ထုတ္ေ၀လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေရာင္းအားက တစ္တိုင္းျပည္လံုး ပ်ံ႔ႏွ႔ံခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ျပီး စာအုပ္ေရ သန္းေက်ာ္ထိ ထုတ္ေ၀ခဲ့ရတယ္။ ဒီေအာင္ျမင္မႈက လူတိုင္းကို အံ့ၾသေစခဲ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕နာမည္ကေတာ့ J. K. Rowling ပါ။ အဂၤလန္မွာ သူဟာ “ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ၀င္ေငြ အေအာင္ျမင္ဆံုး အမ်ဳိးသမီး” လို႔ ထင္စားခံရျပီး အေမရိကား နာမည္ၾကီး မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ရဲ႕ “ ကမာၻ႔ စြမ္းရည္အာဏာ အရွိဆံုး လူအေယာက္(၁၀၀)” ထဲက နံပါတ္ ၂၅ ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment