ဂ်မ္ဘိုဟာ ဆပ္ကပ္တစ္ခုက ဆင္ေပါက္ကေလးပါ။ သူ႔မိဘေတြကလည္း အဲဒီဆပ္ကပ္ရဲ႕ အသံုးေတာ္ေဟာင္း ေတြျဖစ္တယ္။ ဆင္ေပါက္ေလး ဂ်မ္ဘိုဟာ ငယ္ရြယ္သူပီပီ အေဆာ့သန္ျပီး ေနရာတကာ စပ္စပ္စုစုနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္လို႔ ဆပ္ကပ္ထဲက လူေတြက သူ႔ကို သံၾကိဳးေသးေလးနဲ႔ တိုင္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္ ထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုခ်ည္ေႏွာင္ခံရတာကို ဂ်မ္ဘိုက နည္းနည္းမွ က်င့္သားမရခဲ့လို႔ အခ်ည္ေႏွာင္ခံစမွာ သံၾကိဳးက လႊတ္ေအာင္ သူရုန္းခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ေသးငယ္တဲ့ အားနဲ႔ ၾကိဳးကို ျပတ္ေအာင္ မရုန္းႏိုင္ခဲ့ေတာ့ ၾကိဳးမီရာ ေနရာေလာက္မွာပဲ သူလႈပ္ရွားခဲ့ရတယ္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ သံၾကိဳးက လႊတ္ေအာင္ သူၾကိဳးစားျပန္တယ္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ျပန္ဘူး။ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္၊ တစ္ၾကိမ္ျပီး တစ္ၾကိမ္ သံၾကိဳးက လႊတ္ေအာင္ သူအမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ ခဲ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ လႊတ္ဖို႔ သူမၾကိဳးစားေတာ့ဘူး။ သူ႔မိဘေတြကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သံၾကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတာကို ေတြ႔ေတာ့ ဒီလို ခ်ည္ေႏွာင္ခံရတဲ့ ဘ၀ကို သူက်င့္သားရလာခဲ့တယ္။
ဂ်မ္ဘိုဟာ တေျဖးေျဖး ၾကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အင္အားဟာ ေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ သံၾကိဳးကို ႏွာတစ္မႈတ္စာနဲ႔ေတာင္ ျဖတ္ႏိုင္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ သံၾကိဳးကို ျဖတ္ဖို႔ သူမေတြးမိေတာ့ဘူး။ ဒီသံၾကိဳးဟာ ဘယ္လိုမွ ျဖတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးက သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးထဲ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အရိုးစဲြေနခဲ့လို႔ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္မ်ဳိးဆက္ျပီး တစ္မ်ဳိးဆက္ ဆပ္ကပ္ထဲက ဆင္ၾကီးေတြဟာ ျမင္ရတဲ့ သံၾကိဳးေသးေလးနဲ႔ ေျခေထာက္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရျပီး မျမင္ရတဲ့ သံၾကိဳးၾကီးနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံ ဘ၀ေလးထဲမွာပဲ သူတို႔ဟာ က်င္လည္ေနၾကေတာ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြဟာ မျပတ္ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ ဟိုတုန္းက မလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကို ဒီေန႔မွာ လုပ္လို႔ရရင္လည္း ရသြားႏိုင္မယ္။ ဟိုတုန္းက လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာကို ဒီေန႔မွာ ခက္ရင္လည္း ခက္သြားႏိုင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဓိက က စိတ္ထဲမွာ မေျပာင္းလဲတဲ့ အယူအဆေတြကို အရိုးစဲြျပီး ခ်န္မထားမိခဲ့ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ကြ်န္မတို႔ဟာ ဆင္ကေလး ဂ်မ္ဘိုလို အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံ ဘ၀မွာ က်င့္သားရ က်င္လည္ေနခဲ့ၾကျပီလား... ?
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment